Bu Ne BİçiM LacİVert ?

  İnsan yıllar geçtikçe yaş alır sanıyorsanız yanılıyorsunuz. İnsan yaşadıkça yaş alır. Günlerin geçmesini yaşamak sanıyorsanız bu da başka bir yanılgı. Mesela yetmiş yıl önce doğan bir insan için, yetmiş yıl yaşamış, diyemeyiz. Bir insanın yaşı kaybettiklerine, vazgeçtiklerine, şükrettiklerine vb. birçok algoritmaya bağlı olarak değişir. Aksi takdirde “geçmiş koleksiyonumun” yüzümü tebessüm ettiren parçası olan Bedirhan’ın, kimliğinde yazdığı gibi 9 yıllık bir yaşamışlığı olması mümkün değil. 3 yıl önce Bedirhan’la yollarımızın kesiştiği o günü nasıl unuturum. Kevser Hoca öfkeden deliye dönmüş gözlerle, gömleğinin omuzlarından çekiştirerek bırakmıştı sınıfımın kapısına. Daha bir hafta dolmadan kadını canından bezdiren Bedirhan ise yüzünde zafer tebessümüyle bakıyordu suratıma. Açıkçası çirkin bir çocuktu Bedirhan... Pırasa gibi saçları, sabah 7’de sokak mesaisine başladığı için kirden simsiyah olmuş ayakları, yenilmiş tırnakları, diz vermiş pantolonuyla sevimli bir yanı yoktu.   Bu

  Geçmişe karşı ciddi bir ilgi duyuyorum. Ve geçmişi olan her şeye karşı da… Ülkelerin, insanların, eşyaların tarihi çeker beni. Geçmişin bıraktığı izleri görmek, bugüne bıraktığı duyguları, bir kişiliği nasıl inşa ettiğini dinlemek bir hobi benim için. Hatta bir çeşit koleksiyonerim... “Geçmiş” biriktiriyorum. Koleksiyoncular iyi bilir, kıymetli parçalar en beklenmedik anlarda çıkar karşınıza. Eğer iyi bir koleksiyonerseniz o parçanın kıymetini tereddütsüz anlarsınız. Peki, “geçmiş” biriktiren biri iyi parçayı nasıl tanır? Elbette kolay değil. Fakat size bir ipucu verebilirim. Kelimeler… Özellikle “kişi geçmişi” biriktiriyorsanız parçanın iyisini buradan anlarsınız. İnsanların geçmişte yaşadıklarını anlatırken seçtikleri kelimeler özenlidir. Sayısız kere düşünmüştür o hadise üzerinde. Ölçmüş, biçmiştir. Ağlayarak anlatmıştır kendine, kahkaha atmaktan anlatamamıştır bazen. Bir kendi tarafından bakıp anlatmıştır, bir de karşı taraftan. Sonra yetmezmiş gibi kendinde açtığı yaralara a