Lisede paragraf netlerim artsın diye zorla okutulmak istenen kitap. O zamanlar okumadığım için kendimi şanslı görüyorum. Lisedeki arkadaşlara da Montaigne okumamalarını tavsiye ediyorum. Zamanı gelince o sizi bulur ;) Yaşam – Ölüm – Zaman hakkında kafamda bazı ışıklar yaktı kitap. Kendimi kitabı okumadan öncekine göre hem daha değerli, hem daha değersiz hissetmeye başladım. Bir karanlık aydınlanırken içimde, bir aydınlık puslandı. Benim kafam karışıktı zaten hep, kafamdaki şemalar hep bir düzensizdi ama gördüm ki Montaigne’in kafası da benden daha az karışık değilmiş. Bir sayfada, kendi ölümünü seçenleri alkışlarken, başka bir sayfada inadına yaşayanlara alkış tutmuş mesela.. Dünya klasikleri okumanın benim için en güzel yanı, bizden bir şeyler bulabilmek. Tolstoy, Cervantes derken nihayet Montaigne’in de dilinde Türk hükümdarları, Türk padişahları… Yavuz Selim’i, Sultan Fatih’i, Emir Timur’u bu adamlara öğreten, kitaplarına yazdırtan, şu çağda dünyaya okutturan feraset