Her insan bir dünya derdim, sonra her insanın bin bir dünya olduğunu gördüm. Her insanın her insana başka bir dünya olduğunu da… Size buz gibi poyrazlar esen yüzde başkalarına nasıl elvan çiçekler açtığını da… Aynı insanı kimileri çok severken kimilerinin nefret edebildiğine de şahit oldum. Soğuk rüzgârların, sert kayaların, aşılmaz dağların ardını bilemiyoruz. Bizim gördüğümüz dünyalardan bir dünya başka dünya göremiyoruz. Bu yüzden masaya vurup “Karar!” diye haykırmadan önce beklemeli. O anı, son nefesi beklemeli… Koleksiyonerim ben, geçmiş biriktiriyorum. Bana ait olmayan, benim süpürdüğüm, benim parlattığım, benim ibret aldığım geçmişler. Bu sefer ki ise bir dede yadigârı… Yıl 1990… Yer Mina… Mahşer provası derler Hac ibadeti için. Bu seferki provadan fazlası… Mina’ya giden yol üzerindeki yaya tünelinde izdiham yaşanıyor. Binlerce insan bir tünelde sıkışıp kalıyor. Bir insan seli boğuyor herkesi… Tablo ibretlik… Tükenen oksijen, verilen son nefesler, kırılan kaburga kemikle